จะว่าเหมือนผมไหมว่า? เวลาที่คนเรามีความสุขของชีวิตมากที่สุดก็คือ ช่วงเวลานั่งรับประทานอาหารที่อร่อยๆ กันหลายๆ คน ยิ่งได้ลิ้มชิมรสชาติอาหารที่อร่อยๆ เพียงใดดูเหมือนร่างกายจะกระตุ้นให้ต่อมความสุขผลิตฮอร์โมนออกมาหล่อเลี้ยงร่างกายมากมายเพียงนั้น
จะมีใครค้านไหมหากผมจะบอกว่า? การปรุงอาหารมันเป็นศาสตร์แห่งศิลป์อันเป็นศิลปะขั้นสุดยอด ในเมื่อบางนิยามของศิลปะกล่าวว่า “ศิลปะคือการสร้างงานบันเทิงส่งเสริมความพึงพอใจแก่ผู้ได้เสพในงานศิลป์นั้นๆ ให้มีความสุข” จะว่ากันไปนะ คนเราบางทีอาหารพื้นๆ แต่หากว่าทานแล้วรู้สึกอร่อยๆ มันจะกระตุ้นต่อมแห่งความหิวให้เจริญอาหารยิ่งๆ ขึ้น ศาสตร์แห่งศิลป์ทางด้านอาหารที่มีทั้ง สูตรส่วนผสม วิธีการปรุง และ การตกแต่ง ที่จะทำให้อาหารในมือนั้นๆ เพียงแค่เริ่มสัมผัสต่อมรับรสส่งสัญญาณกระตุ้นต่อมสร้างความรู้สึกในความอยากทานอาหารนั้นๆ มากขึ้นและมากขึ้น
จะว่าไปเวลาเราไปทานอาหารนอกบ้าน กินกันไป คุยกันไป หัวเราะกันไป ไม่ว่าจะใช้เวลาเพียงเล็กน้อย ครึ่งชั่วโมง หรือมากกว่านั้น มันก็คือความสุขที่เพิ่มพูนในทุกเสี้ยวเวลาที่ผ่านไป
แต่ก็ไหนเลยจะมีเฉพาะความสุขที่จะต้องตักตวงมาให้เยอะที่สุดกับอาหารมื้ออร่อยๆ กระแสอาหารกับสุขภาพกระเพื่อมๆ เขย่าๆ ให้คนมาใส่ใจในสุขภาพอยู่เป็นระยะ ตอนนี้ก็เลยอยากจะทึกทักว่า “อาหาร เป็นอภิมหาศาสตร์แห่งศิลป์ที่รวมเอา หลายๆ อย่างเข้าไว้ด้วยกัน” มีใครคิดเหมือนผมบ้างไหม?
มานั่งสงบใจอยู่ริมทุ่งนา หลบเหตุการณ์วุ่นๆ ใจบ้างซักหน่อยก็ดีเหมือนกัน แต่ถึงอย่างไรก็ต้องกินเหมือนเช่นเคย ก็ได้สูตรอาหารจากโลกออนไลน์นี่แหละมานั่งผสมนุ่นผสมนี่ทำทานไปกระตุ้นต่อมความสุข ก็เลยอยากจะรวบรวมสูตรอาหารเป็นบล็อกเล็กๆ ดูบ้าง ตอนแรกว่าว่าจะตั้งชื่อเว็บว่า “ริมทุ่ง” มันก็จดโดเมนไม่ได้มีคนอื่นจดไปก่อนแล้ว จริงๆ ก็มีชื่ออื่นที่เกี่ยวกับบรรยากาศแบบทุ่งนา ๆ เป็นสิบๆ ชื่อ แต่ก็อีกนะแหละ เขาชิงจดไปหมดแล้ว ไหน ๆ “ริม” กับ “ข้าง” ความหมายมันใกล้เคียงกันก็เลยได้โดเมนออกมาเป็น “www.kangtung.com” หรือ “ครัว ข้างทุ่ง” นั่นเอง อืม! มันน่าจะอ่านง่าย สั้นๆ จำง่ายๆ ดี ถูกใจมากๆ ด้วยสิขอใช้ชื่อนี้แล้วกัน
ก็ขอขอบคุณเพื่อนๆ ทุกๆ ท่านที่แวะเวียนมาเยี่ยมเรานะครับ
